Heyvname-Nîsan 2016 - ROJAN HAZIM

Nîsan heyva nîveka biharê ye. Bihar êdî kemilîye, gihiştîye, vebûye... Li Kurdistanê li dol û nihalên avî, li dora çeman darbahîvan ji dûmahîka Adarê pê ve kulîlk dabûn... Li Nîsanê berê xwe dan wan daran û ew kulîlk bûne bahîvterk. Bahîvên Nîsanê yên ter û taze fêqîyê [meyweyê] bihara ewil e... Bahîv ji kevin were fêqîyê Kurdistanê ye. Kurdistan û coğrafyaya Kurdistanê lê hema bêjin ci destpêka jîyanê were cih û warê bahîvan e... Ji Babilê heta Kurdistan û ber bi rojhilatê ve warên ewil yên şînbûna bahîvan e... Bi taybetî sentrala Kurdistanê ji alîyê şînbûna xwezayî û çandina darbahîvan ve dewlemend e. Vêca gava dibû Nîsan dol û nihal û berçem dibûne cihên gera biharê û bahîv bi ber talanê diketin û bahîvterk hêj bi darê ve dihatin xwarin... Helbet dihatin kom kirin û li bazarê dihatin firotin...

 Canemerg - Kurdistan

Li cihên bilind yên Kurdistanê hêj jî kevî beleke hene... Belêm Nîsan ji her alî ve heyva gihiştina biharê ye... Ji ber helyana befrê av û derav boş in. Baraneke xurt jî dibare. Li ser barana Nîsanê gelek çîrok, metelok û gotin hene... Hema di serî da tête tewsîye kirin ku xort û ciwan li bin barana Nîsanê serkol bigerin ku bo wan saxî û silametî ye û gelek tewaturên dî... Avetîkên Nîsanê meşhûr in li Kurdistanê ku carina dibine lehî û lêmişt jî... Lê barana Nîsanê ji bo çandina havînê roleke esasî digire û divêt Nîsan bi barana xwe ve axê ji avê têr bike daku çandina dêmî ya havînê têr ber be... Mêrg û çîmen şîn dibin... Nîsan biharê digihîne û dewrî Gulanê dike ku tama biharê di heyva Gulanê da baş tête wergirtin...

Nîsana Iskandînavyayê îsal germ nebû. Bi taybetî Danmark, paytext Kopenhag sar ma li Nîsanê. Car baran, car gijlok û xelkê çavê hetavê têra xwe nedît... Daran kulîlk dane, belêm hêj jî şînkatî baş negihiştîye, dar û bar têr belg nebûne, belgan baş nevedane... Nîsan xilas bû hêj jî hewa sar e, ne hewayê biharê ye.

Kopenhag - Nîsan 2016 

Kopenhagen - Nîsan 2016

 Kopenhag - Nîsan 2016

Bi her hal heyva Nîsanê wekî heyva nîveka biharê li goreyî cografyayan rengê cuda werdigire û eve jî xwezayî ye...

Bûn û bûyerên Nîsanê

Di heyva Nîsanê da gelek rûdanên ji hev cuda hatine dîtin û jîyan. Ji alîyê sosyal, kulturî, polîtîk û gelek warên dî ve bûyerên cuda qewimîn...

Heke hilbijêrîyek ji wan rûdanan bête kirin, di serî da operasyonên leşkerî yên ertêşa TCyê yên li Gevera Hekarîya tên. Ertêşa TCyê paralelî operasyonên xwe yên li şehr û şehrokên dî yên Kurdistanê bi operasyoneke mezin û berfireh hêza xwe ajote ser Geverê. Gever warekî giring û stratejîk e di şoreşa bakur da... Xelkekî serhildêr, berxwedêr û têkoşer. Xelkê Geverê bi taybetî di têkoşîna van salên dawîyê da li dijî dagîrkerîya TCyê kire çeperekî xurt yê bizava rizgarî û azadîya Kurdistanê. Ji ber hindê ye TCyê ertêşa xwe, polîsê xwe bi çek û çolên herî giran rêkire ser Geverê. Ertêşa TCyê di heyva Nîsanê da Gever bo xwe kire laboratuwara şer û hemû çekên giran li ser Geverê û Gevrîyan bi kar înan. Bi bombardumana ji erdî û esmanî Gever kavil û wêran kirine. Digel vê sefera nû ya ertêşa TCyê ya fetih kirina Geverê encam bi dilê wan nîne. Xelkê Geverê berxwedide ertêş hêzê berze dike. Mixabin ku di vî şerê asîmetrîk da Geverî jî gorîyan didin... Bi her hal heyva Nîsanê bi dawî hat belêm he êrişa li ser Geverê dom dike hem jî berxwedana Geverîyan didome... Dijmin zerar û ziyaneke mezin didine Geverê û Geverîyan lê digel vê hêza xwe ya mezin ew jî zerar û ziyaneke mezin dibînin. Bi van operasyonên heyva Nîsanê TC û ertêşa wê careke dî dagîrkerîya xwe ya hov nîşan dan. Bi van operasyonên neyarane yên TCyê Kurd û Kurdistanî gaveke dî nêzîkî ruha Kurdistanî bûyînê dibin û hêvîya wan ya rizgarî û azadîya Kurdistanê xurttir û mezintir dibe.

Gever di bin bombardumana TCyê da
 

Du welatî berbiçavtir derdikeve pêş

TCyê bi êrişên xwe yên ji havîna 2015ê were tiştek ron û zelaltir kir di çavê Kurd û Kurdistanîyan da: TC dagîrker, kolonyalîst e. Kurdistan dagîr kirîye, bi hemû hêza xwe ve li Kurdistanê hêzeke bîyanî ye, dagîrker e, talanker e. Kurdistanî êdî bi vê şuûrê dijî TCyê berxwedidin. Xeta Kurdistanê û TCyê kivş bûye. Kurd bo rizgarî û azadîya Kurdistanê têkoşînê didin. TC bi hemû hêza xwe ya leşkerî, îdarî û aborî ve êdî nikare rê li ber vê geşbûnê bigire. Bi taybetî di sefera ertêşa TCyê ya li Silopî, Cizîr, Şirnex, Sûr û Rezana Amedê, Hezex û Nisêbînê û di dawîyê da jî komple êrişa li ser Wan û Hekarîya rûyê dagîrkerîya TCyê xuyatir kir. Du çeperî, du seferî, du alîtîya şerî, du hêzî, du welatî, du xelkî bi hemû naveroka xwe ya eslî ve derketîye meydanê. Di çavê Kurdistanîyan da "Em û Ew", Kurdistan û TCya dagîrker, Kurd û Tirk, êdî zelal û rontir in. TC bi hemû dem û dezgehên dewleta xwe ve xelkê xwe, xelkê Tirk wisa motîve dikin ku dijî Kurdan êrişkarîya xwe nîşan bidin. Ertêş û polîsê taybet yê TCyê yê li van êrişên li Kurdistanê hatîne wezîfedar kirin, hêzên hilbijartî ne. Yên herî reperest, nijadperest, şovenîst û faşîst ji bo sefera Kurdistanê hatine rêkirin. Di cihên şer da sloganên kirêt li dîwaran dinivîsin. Ev êrişên li Kurdistanê têne kirin bi rengekî fetih kirineke nû têne kirin.

Hindek ji wan sloganan ev in:

Türksen övün değilsen itaat et

Anku: Tirk bî serbilind be, nebî serê xwe şor bike [nebî itiadê bike]

Kurdun dişine kan değdi, korkun

Anku: Xwûn bi didanê gurgî ket, bitirsin

[Gurgê boz sembola nijadperestên Tirk e.]

Kanımız aksa da zafer İslam’ın - Esedullah Timi

Anku: Xwûna me jî birije serkevtin ya islamê ye - Tîma Esedullah

Di bin vê sloganê da "Tîma Esedullah" dinivise. Kî ne ev "Tîma Esedullah"? Boçi navê "Esedullah"? Eve cihê pirsê jî bin ji alîyê Kurdan ve baş tête têgihiştin ku ev îmza ya "Dewleta kûr" ya TCyê ye, ya Ergenekonê ye... Ergenekon, ertêş, polîs û hemû dem û dezgehên TCyê yên sivîl û fermî, yên şerî di pirsa Kurd û Kurdistanê da, di seyr û seferên Kurdistanê da islamê, dîn û diyanetê, quranê, nivêjê, mizgeftê axir hertiştê bi dînê islamê ve girêdayî bi kar tînin ji bo armacên xwe yên kirêt û qirêj yên li Kurdistanê. Navê "Tîma Esedullah" jî bi zanahî bi kar tînin. Yêk ev operasyone bi biryar û fermana hukûmeta islamî ya AKPê têne kirin lewma navekî dînî li hisaba wan têt. Du xwe bi vî navî mezin dikin, dixwazin sehma xwe li sere Kurdan zal bikin. Çiku di Erebî da "Esed" tête manay "şêr" anku "esed" "şêr" e. Esedullah tête manaya "Şêrê Xwudê". Vêca ev tîmên xwûn û xwûndarîyê gelek bi zanahî vî navî wekî îmza bi kar tînin di bin van sloganan da. Dixwazin xwe wekî "şêrên Xwudê" bi nav bikin. Li goreyî wan Kurd, minafiq in, ne islam in, lewma leşker û polisên TCyê "Şêrên Xwudê" ne û dijî Kurdê kafir ji bo Xwudê wekî şêran şerî dikin... Goya dixwazin vê mesajê bidine Kurdan!..

Ev slogan zihnîyeta TCyê, kîn û nefreta TCyê, neyarîya TCyê ya kûr û ya sedan salî nîşan didin. Belêm ev metode, ev slogan û mesaje ji bo Kurdan gelek sivik û erzan in, taktîkên şevî ne û misqalek mana îfade nakin. Gotineke pêşîya heye: Se direwe, karwan diçe... Bombardumanê jî bikin, girtinê û kuştinê jî bikin, sloganên kîn û nefretê jî binivîsin, bê fayde ye. Neşêne Kurdan. Ev polîtîka TCyê ya şer û kuşt û kuştdarîyê ya berzekirinê ye û TCyê berze kirîye, TC binkevtî ye. Xwûn ji ber Kurdan diçe, şehr û şehrok û gundên wan kavil û wêran dibin, avahîyên wan bi serê wan da têne hilweşandin belêm qazanc dikin û Kurda qazanc kirîye, Kurd serkevtî ne.

TC û spor

Yêk ji bûyerên ku li heyva Nîsanê pêkhatî jî di meydana sporê da rû da.

Taxima futbolê [pêholê] ya Amedê, Amedspor, di lîga duyemîn da beramberî "Ankara Gücü" leyist.

24ê Nîsanê li Ankarayê li "19 Mayıs Stadı" [Stadyûma 19ê Gulanê] di navbeyna Amedspor û "Ankaragücü" [Hêza Ankarayê] maç hate kirin. Ankaragücü golek, Amedsporê jî du gol avêtin û di encam da Amedsporê maç qazanc kir û serkevt. Piştî vê encama serkevtî ya Amedsporê, seyirdar û rêvebirên taxima Ankaragücü êrişî leyizvan û rêvebirên Amedsporê kirin. Rêvebirên taxima Amedsporê hatin birîndar kirin. Di maçê da ji xwe seyirdarên Ankaragücü şûna ku sloganên piştevanîya taxima xwe bêjin, sloganên dijî Kurdan gotin. Kurd û leyizvanên Amedsporê bi "terorîstîyê" itham kirin. Polîsan dengê xwe li van êrişkaran nekir. Çukesê berevanî jî nekir. Adeta polîsan jî seyirdar û rêvebirên Ankaragücü teşwîq dikirin ku tola xwe ji Amedsporîyan, anku ji Kurdan anku ji terorîstan bistînin!.. 

Eve demekî dirêj e ku li her derê ku Amedspor diçê û maçê dike, ev tabloya êrişkar berdewam e. Maçên digel Amedsporê wekî maçên "Millî" têne qebûl kirin ji teref seyirdarên taximên Tirkan ve.

Li maça Amedspor û Bursasporê jî [31. 01. 2016] kêm zêde ew erişkarî hatibû kirin. Lê di wê maçê da jî Amedspor serkevtibû. Amedsporê du gol avêtibûne tora Bursasporê. [Amedspor 2- Bursaspor 1]...

Piştî wê serkevtinê kaptanê taxima Amedsporê Denîz Nakî, beyanateke xurt dabû medyayê. Danîz Nakî di daxuyanîya xwe da behsê aştîyê kiribû û ev serkevtina maçê dîyarîyî berxwedêr, birîndar û kuştîyên doza azadîya Kurdistanê kiribû... TCyê, dem û dezgehên nijadperest dîsa ve êrişî Danîz Naki kirin û Federasyona Futbolê ya TCyê ciza dane Danîz Nakî...

 Denîz Nakî - Amedspor

Piştî êrişa li ser Amedsporê ya li Ankarayê jî futbolîstekî Amedsporê [Abdullah Çetîn], 29ê Nîsana 2016ê ji bo ajansa ANFê wisa digot:

"Li her derê ku em diçinê bi alayên TCyê û sloganên faşistî pêşwazîya me dikin. Di hemû maçên me da hûnê bêjin ew digel taxima Yewnanistane an ya Italyayê dileyizin. Maçên digel taxima me wekî "maça millî" dibînin û wisa tezahuratê bo taxima xwe dikin... Ê em jî Kurd in û li dijî şerê li navçeyê dibe, dengê aştîyê bilind dikin. Daku ji herdu alîyan mirov nemirin fikira xwe dibêjin. Lê ew dixwazin tinê em dijî kuştina esker û polisan derkevin û qet ji kuştîyên ji navçeyê behs nekin..."

Tehemmula TCyê, ya xelkê Tirk û nijadperestên Tirk ji bo çu tiştê ku Kurd dikin an bêhna Kurda jê têt nîne. Lewma şiddetê bi kar tînin. Hemû mekanîzmayên girtin û kuştinê bi kar tînin. Dixwazin bêhnê li Kurdan çik bikin... Lê nikarin û eve êcarî wan har û hêc dike...

Vê rikeberîya piralî di heyva Nîsanê da jî dom kir. Di van şertên heyî da xuya ye ku TC hêj jî dê di vê polîtîka xwe ya şerî da israr bike... TC neheq e! Dawîya neheqa nîne û TC dê di bin vê neheqîya xwe da bimîne û şerbeta binkevtinê dê tam bike. Dûr an nêzîk, lê encama TCyê binkevtin e...

Lê belê, Kurd jî di berxwdan û têkoşîna xwe da bi israr in... Kurd heq in! Dawîya heqîyê serkevtin e. Dûr an nêzîk, lê encama Kurdan serkevtin e û dê şerbeta serkevtinê tam bikin...

Bi bedelên giran jî be îro xelkê me gihiştîye wê qenaetê ku di têkoşîna dijî TCyê da pozisyona Kurdistanîbûyînê her diçe geştir dibe. Rastîya têkoşîna dijî TCyê jî ji xwe ev e: Du teref. Du xelk. Du welat. Du rêvebirî... Pêşhatin û pêşkevtinên polîtîk yên di halê hazir da têne dîtin vê rastîyê zelaltir dikin...

Helbet jenosîdên ji teref TC û berî TCyê yên ji alîyê Osmanî-Ittihat Terakî ve li ser xelkê Kurd, Kurdistanî û xelkên dî yên navçeyê jî hatine kirin, hatin bîrînan. Enfala demê Beasa Iraqê anku ya Seddam ya li ser Kurdan û bi taybetî navçeya Barzan hate bîrînan ku hukûmeta Herêma Kurdistanê [Başûr] 14ê Nîsanê wekî roja "Bîrînana Enfalê" kivş kirîye... Di 14ê Nîsanê da li her derê Kurdistanê û diasporayê Kurdan ev enfala Beasê û Seddam protesto kir û xelkê me yê hatîye kuştin bi dilgermî bi bîr îna...

 Mesûd Barzanî mil dide darbesta gorîya/ê Enfalê

Li 24ê Nîsanê jî jenosîda li ser xelkên Ermenî, Nestûrî-Suryanî-Kildanîyan û Kurdên Êzidî ya 24ê Nîsana 1915ê, hate şermizar kirin. 101 sal ji ser wê jenosîdê borîne belêm hêj jî TC wê kiryarê qebûl nake û wekî jenosîd bi nav nake. Dijî bi nav kirina jenosîdê jî ziman û reftareke êrişkar bi kar tîne. Digel vê êrişkarîya TCyê ya dijî kes, xelk û dewletên ku kuşt û kuştdarîya 24ê Nîsana 1915ê wekî Jenosîd bi nav dikin, dinya her diçe wê bûyerê zêdetir wekî Jenosîd nas dike, bi nav dike û xelkên bi ber wê trajedîyê ketî bi bîr tînin û hem rêvebirîya Osmanî-Ittihad Terakî ya wî demî û hem jî TCya mîratxwera Impratorîya Osmanî ku vê gavê jî li polîtîkayên jenosîdal yên wî demî xwudan derdikeve şermizar û mehkûm dikin...

Nîsanê derê xwe bo heyva dawîyê ya biharê anku heyva Gulanê heta binî vekirîye û adeta dibêje xwe bi xatira te û dibêje Gulanê bi xêr hatî... Her heyv xwudan taybetî û karakterîstîkekê ye û Nîsanê jî li milekê bi sarma û barana xwe ya têr û tijî, li milekê jî gihandina hewayê biharê rola xwe dewrî Gulanê kir ku Gulan bi germî, xweşî, şîn û şînkatî, gul û kulîlkên bişkivî ve heyva tacdar ya biharê ye... Bi hêvîya ku Gulan bi xêr û xweşî be...

ROJAN HAZIM

30 Nîsan 2016

24 Nisan 1915: Mutlak jenosid - ROJAN HAZIM

 

Osmanlı-Ittihat Terakki yönetiminin, Ermenilere, Nesturi-Suryani-Kıldanilere karşı 20. yüzyılın başında, 1915'te uyguladığı jenosid, 101 yıl geçmesine karşın hala da Osmanlı varisi TC tarafından kabul edilmiyor. Kabul etmeme bir yana, zeytin yağı gibi su üstüne de çıkıyor ve yine amiyane tabirle yavuz hırsız ev sahibini bastırır misali üste çıkmaya yeltenerek Ermenileri, Nesturi-Suryani-Kıldanileri esasen Türklere kıyım uygulamakla suçluyor TC devleti. Bir de işin kolay kurnazcılığına kaçarak zamanın katliamından Kürtleri de sorumlu görmeleri için sözü edilen halklara "tüyo" veriyor!..

Bu Osmanlı entrikası artık çok bayat... Bir de, TC'nin devlet olarak resmi politikaları bir yana; Türk halkının, Türk bilim dünyasının, üniversitelerin, sayıca azımsanmayacak yazarların, gazetecilerin hala da jenosid kavramını telaffuz etmeye yanaşmamaları, "karşılıklı katliam yapıldı" gibi sopanın ortasını tutucu bir tavırla dolaylı olarak TC'nin resmi devlet politikalarına arka çıkmaları hayret ettirici olmamalı artık!. Bu kaygı verici de olsa, "Türk ulusalcı" yaklaşımı geniş yelpazede ne yazık ki ağırlıkla devam ediyor...

Öyle anlaşılıyor ki, bu ciddi jenosid meselesine daha uzun bir süre teğet geçmeyi esas politika olarak belirleyen TC devleti, Türk halkı ve okumuş yazmış zevatı iflah olmayacaklar ve bu akla ziyan inkarcılığa devam edecekler. Jenosid diyenler de bu tezlerinde ısrar edecekler ve etmelidirler. Bu tarihsel sorunun gündemleştirilmesi, illaki TC tarafından kabullenilene, şöyle kallavi bir özür dilenene dek sürecek ve sürmelidir. TC bütün organ ve mekanizmalarıyla, Türk halkı tüm katmanlarıyla bu suçu kabul edecekler ve jenosid uygulanan halklardan özür dileyecekler. Bu kazanım elde edilene kadar mücadele etmelidir halklar, humanist ve demokratik çevreler...

Tabii bir de, Êzidi Kürtler var bu jenosid kaleminde. Değinilmeyen önemli bir detay. Oysa Van, Hakkari, Siirt, Botan, Mardin bölgelerinde Êzidilere karşı da aynı katliamcı ve tehcirci uygulamalar yapıldı. Ermeni, Nesturi-Suryani-Kıldaniler gibi hristiyan halklara karşı tam bir islam-cihatçı kıyım uygulanırken müslüman olmayan Êzidi Kürtleri de bu katlima çemberine aldılar. Elbette Ermenilere, Nesturi-Suryani-Kıldanilere karşı "islam savaşı" propagandası ile kattırılan bir takım işbirlikçi gerici Kürtler, müslüman olmayan Êzidi Kürt soydaşlarına karşı da suç işlediler. Van ve Hakkari bölgelerindeki binlerce Êzidi kıyıma uğratıldı, sağ kalabilenlerin bir bölümü Kafkasya bölgesine doğru göç ettirildiler...

Sonuç itibariyle 1915 Jenosidi, TC'nin bu inkarcı politikaları nedeniyle daha uzun bir süre halkların gündeminde olacak ve olmalıdır. 101 yıl geçti, TC devleti ve Türk halkı "Soykırım yok" güfteli kendi bozuk plaklarını ısrarla dinlettiriyorlar. Haklı olanlar, 1915 toplu kırımının tam ve mutlak bir jenosid olduğunu hız kesmeden dile getirmelidirler. TC devleti, Türk halkı, bu gerçeği kabullenecek ve özür dileyeceklerdir, bunun başkaca yolu da yoktur ve er veya geç bu gerçekleşecektir. Bu tarihsel gerçeğin kabülünden daha fazla kaçamayacaklardır. Lakin zaman alacaktır kuşkusuz ve o nedenle yakın ve orta vadede bunun olma ihtimali de ne yazık ki zor görünüyor. Ne ki, herşeye karşın mücadeleye devam edilmelidir.

Jenosidin 101. yılında, yine jenosidin 90. yılı münasebetiyle 24 Nisan 2005'te yazdığım ve www.xweza.com sitesinde yayınlanan "Ermeniler ve 90 yılın dokusu olarak acı" başlıklı yazımı jenosidin ve jenosid kurbanlarının hatırlanması, anılması inancıyla tekraren yayınlıyorum.

Ermeniler ve 90 yılın dokusu olarak acı - ROJAN HAZIM

Ermeniler 90 yıldır acı çekiyorlar. Duyarsızlık böyle giderse bir doksan yıl daha da çekecekler. Aslında bu acıyı kuşaktan kuşağa aktararak sürekli hissedecekler. Ermenilerin 24 Nisan 2005’te andıkları jenosidin 90. yılının ana dokusunu bu acı oluşturuyor. Bu derin acının yaratıcıları, Osmanlının tarihsel ve politik mirasçısı TC, 90 yıldır ısrarla ve bilinçle küllendirilen bu ”acı”yı yine aynı acımasızlıkla yok varsaymayı sürdürüyor. Oysa bugünün, yirmibirinci yüzyılın başlarının sosyopolitik ve sosyokültürel koşulları artık ”deve kuşu” politikasına geçit vermiyor. Dünyanın ahlaklı ve vicdanlı yüzü, ”1915 Ermeni soykırımı”nın gerçek olduğunu biliyor ve bunu yüksek sesle dile getiriyor. Üstelik dünyanın bu ahlaklı ve vicdanlı sesi, bu gerçekliği dile getiriken hiçbir politik getiri-götürü hesabını da yapmıyor. 1915’te Ermeni halkının trajik kıyımını olanca çıplaklığı ve gerçekliği ile ortaya koyuyor ve yine ahlaklı ve vicdanlı davranılmasını, bu trajedinin kabul edilerek ”mağdur halk”tan özür dilenmesini istiyor. Bundan daha ”insani” bir çığlık olabilir mi? Bu haykırış karşısında hala illede „üste çıkmak adına“ „resmi arşiv“ belgeleri ile uğraşanlar, sadece savaşta ölen Türklerin, gerçekliği kuşkulu, „ölüm çetelesi“ni „tarihsel belge“ olarak sunmaya ve bu „edepsizlik“ten „milli yarar“ elde etmeye çalışıyorlar. Ermeni soykırımının 90. yılında ne acı ki, Türkiye’de resmi hatta gayrıresmi merkez ve çevrelerin yaptığı budur; tarihsel körlük, gerçeklerden kaçmak ve aslında kendi „zalim tarihleri ile“ aynılaşma çabası içinde olmaktır.

Ölüm listeleri

Diaspora alanlarına dağılan bugünkü Ermenilerin büyükleri, 1915’te acımasız Osmanlı-Türk Ittihat Terakki yönetiminin uyguladığı jenoside kurban gittiler, yok edildiler. O tarihsel trajediyi kuşaktan kuşağa aktararak canlı tutmaya çalışan yeni nesil Ermenilerin bugün çektiği, aslında 1915 acısından daha az değildir. Yeni nesil Ermeniler, hak ve adalet arıyorlar. Bu haklı talep, TC’nin bilumum organlarınca ”karşı atakla” bastırılmaya çalışılıyor. Ermeniler, katledilmiş büyüklerinin ”ölüm listeleri”ni ortaya sürmezken, TC’nin, ”neye yarayacaksa”, ”Ermeni katliamına uğrayan Türkler” listeleriyle karşılaşıyorlar. TC’nin bu ”suçluluk psikozu” ile yeni ortaya sürdüğü listelerden biri de ”Devlet Arşivleri Müdürlüğü”nce 17 Nisan’da [2005] gazetelerde yayınlandı. Bu ”kurum”un başındaki şahısta bir ”akademik-er”, ya da ”akademi-ker”!. Geleneksel Türk militarizminin yarattığı „kışla akademisyenleri“nin nasıl cansiperane „bilimsel“ faaliyet içinde olduklarının „ibret verici“ bir belgesi! Bu çarpık mantığın doğal sonucu şu; „Ermeniler, Türklere uyguladıkları 1915 jenosidini kabul etsin“! Bu ne pişkinlik! TC’nin bu manipulatif „belge karartma“ atakları, gerçekte „suçluluk hissiyatı“dır! „Devlet Arşivleri Müdürlüğü“nün yayınladığı „ölüm listesi“nde sadece 1915-1916 arasında Van ve Bitlis’te Ermenilerce öldürülen Türklerin sayısı 275.914!. Van için verilen ölü sayı 209.326. Bitlis için ise 66.588 rakamı veriliyor. Kürdistan’ın diğer şehirlerini saymıyoruz zaten. 1915’te Van’da Türk nüfusu 209.000’di demek için işte „militarist zihniyetli Türk akademik-eri“ olunmalı!. O önemde, beş bin dolayında ve geniş Van Gölü havzasında dağınık yaşayan, kendilerine „Öz Vanlı“ diyen, sünni Azeriler dışında, Van’da Türk yok. Olan nüfusun tümü Ermeni ve Kürt. Bitlis’te Azeri zaten yok, ama Türk’te yok. O zaman TC’nin „Devlet Arşivleri Müdürlüğü“nün yayınladığı bu belgeyi doğru rayına oturtmak gerekirse, sonuç şudur; Van’da 200.000, Bitlis’te de 66.000 Ermeni ve Kürt, dönemin Osmanlı-Türk rejimince katledilmiştir. Kürdistan’ın dışındaki bölgelerle birlikte tam bir soykırıma uğratılan Ermeni nüfus yaklaşık bir buçuk milyondur. Bu rakam, Osmanlı-Türk idaresinin yirminci yüzyılın başında, I. Dünya savaşı şartlarında Ermeni halkının kendi kaderini belirleme hakkını kullanmak istemesi karşısında, Ittihat Teraki’nin ırkçı Turanist yönetiminin başlattığı „hem yerinde, hem de tehcirli soykırım“ eyleminin sonucudur. Ve bu trajik sonuç, hem Türk, hem de dünya arşivlerinde mevcuttur. Yani „Osmanlı-Türk idaresi“nin, Turanist Ittihat Terakki’nin 1915’te Ermenilere uyguladığı „jenosid“ belgelidir.

Ahlaki yaklaşım

Yirminci yüzyılın başında Ermeniler, ortalarında Yahudiler, sonlara doğru da Kürtler „Jenosid“çi rejimlerin mağdurları oldu. 1915 Ermeni katliamında, Osmanlı-Türk idaresi korkunç bir planlama ile Ermenileri yerlerinden yurtlarında söküp attı, çoğunu yerinde infaz etti, kalanını da „tehcir“ ile yollarda katletti. Dönemin Osmanlı-Türk rejimi, Türkçü Ittihatçılar, geleneksel Osmanlı „böl-yönet“ politikalarının daha vahşi versiyonuyla, „müslüman – hristiyan“ eksenli kirli bir planı Kürdistan’da yaşama geçirdiler. Sayıca az da olsa „işbirlikçi Kürt“leri „gavura karşı islam cihadı“ kışkırtması ve „müslüman kardeşliği“ gibi provakativ propaganda ile bir kısım Kürtleri „paramiliter“ güç şeklinde örgütlediler ve bizzat Türk subay ve ajanlarının yönlendiriciliğinde, Ermenilere, Nesturilere karşı saldırttılar. Osmanlı-Türk ordu gücünün başlattığı „tehcirli soykırım“ harekatına „menfaat karşılığı“ ve daha çok da „islam“ faktörü kullanılarak çekilen bu sayıca az Kürt işbirlikçi paramiliter güç de, başta Ermeniler olmak üzere Nesturilere karşı da suç işlediler. Öldürme, yağma ve talana bulaştılar. Bunun yanında çoğunluk Kürt nüfus, Ermenilere, Nesturilere kucak açtılar, korudular, yardımcı oldular, anne ve babaları öldürülen yüzlerce Ermeni ve Nesturi çocuğu sahiplendiler, evlat edindiler. Bugün Kürdistan’da annesi Ermeni ya da Nesturî-Kildani-Suryani olan yüzlerce Kürt var. Yine Kürtlerin yanlarına alarak kıyımdan korudukları yüzlerce Ermeni aile süreç içinde Kürtlerle kaynaştı. Ayrıca politik ve islam kaynaklı dini baskıların yanısıra, bir de korunma endişesiyle birçok Ermeni aile „çare“ olarak müslümanlığı seçti! Halen Botan bölgesinde „musulmênî“ olarak adlandırılan çokça Ermeni kökenli aile var. Başta Van olmak üzere, Kürdistan’ın birçok ilinde Ermeniliği açıkça yaşayamayan aileler var. Bu ailelerin korunması, Kürtlerin destek ve yardımı ile oldu. Tabi herşeye karşın, bu çoğunluk Kürtlerin korumacı, yardımcı tutumu, bir gerçeği değiştirmiyor. 1915 Ermeni, hatta genel hristiyan katliamında, „yönlendirme“ ile de olsa, sayıca çok az bedbaht ve işbirlikçi Kürtlerin de payı var. Osmanlı-Türk idaresi, o dönemde başlattığı „anti-Ermeni“ soykırım harekatında, bir kısım işbirlikçi Kürt’ü kullanmış olmasına karşın, sonradan kılıcın ucunu Kürtlere de çevirdi ve sonrası dönem tam bir „anti Kürt“ sürecine dönüştü.

Osmanlı-Türk Ittihat Terakki yönetimi, I. Dünya Savaşı sürecinde, kendi kirli, insanlık dışı soykırımcı politikalarının pratiğinde, Ermenileri ve Kürtleri bir ölçüde birbirine kırdırtmakta istedi. Bunu arzuladığı ölçüde başaramayınca, Kürtlerden paramiliter işbirlikçiler [Süvari Alayları] yaratarak Ermeni katliamına Kürt elini de bulaştırmak istedi ve bir ölçüde de emeline ulaştı. Ermenileri bölgeden yokedercesine söküp atan Osmanlı-Türk Terakki yönetimi, sonradan aynı „yoketme“ politikalarını Kürtlerin başından eksik etmedi ve bu „yoketmeci“ gelenek ve pratik,TC ile birlikte hala da sürüyor.

Ermenilerin, o dönemin birinci derece de mağdur halkı olarak,Türklerden, TC’den, bu ”soykırımı” kabullenmelerini istemesi haklıdır, adildir ve insanidir. Bunun karşısında haklı, adil ve insani olan tutum da, Türklerin, Türkiye’nin bu tarihsel gerçeği kabullenmesidir. Türklerin, Türkiye’nin, Ermeni halkına karşı „özür“ borçları vardır. Yirminci yüzyılın soykırım mağduru halklarından olan Yahudiler, ikinci dünya savaşı döneminde, Nazi saldırılarında altı milyon kurban verdiler. Sayı olarak bakıldığında tarihteki en büyük soykırımdır. Almanlar savaş sonrası süreçte, Hitler rejiminin işlediği suç karşısında Yahudilerden ve diğer mağdur halk ve devletlerden özür dilediler. Yirminci yüzyılın jenosid mağduru halklarından Kürtler ise, hala jenosidçilerden özür duymadılar, aksine „yok saymacılık“ Kürtlerin başında demoklesin kılıcı gibi sallandırılıyor. Ama Kürtlerin de, Osmanlı – Türk Ittihat Terakki yönetiminin planlayıp uyguladığı 1915 Ermeni ve genel hristiyan katliamına, az sayıda da olsa, bulaştırılan işbirlikçi Kürtlerden dolayı, Ermeni ve Kildani-Suryani halklarına karşı „özür“ borçları vardır.

Kürtler yirmibirinci yüzyıla bir parçada da olsa „şanslı“ başladılar. Bugün „Güney Kürdistan“, Saddam sonrası şekillenen yeni Irak içinde, federal bir cumhuriyet olarak devletleşti. Keza Kuzey, Doğu ve Güneybatı parçalarında da özgürlük savaşımı sürüyor. Güney Kürdistan’daki devletleşmeye karşın, Kürtlerin genel mağduriyeti de sürüyor. Haksızlık, soykırım ve barbarlık görmüş ve halen de yaşayan Kürtlerin, komşu halkları olan Ermeni, Kildani-Suryani halklarından, yirminci yüzyılın başında, Osmanlı-Türk yönetiminin kışkırtması ile de olsa, bir ucuyla bulaştırıldıkları „1915 katliamı“ndan dolayı, tarihsel bir özür dileme ile örnek bir insani ve ahlaki tavır sergilemeleri, komşu Ermeni ve Kildani-Suryani halkları ve dünya insanlığının vicdanında sevgi tohumları ekecek, halkların barış içinde yanyana yaşamalarına katkı yapacaktır. Yeni kuşak Kürtlerin, kendi günah ve veballeri sayılmasa da, kendi soylarından bir grup Osmanlı-Türk işbirlikçisinin insanlık suçunu, açıkça mahküm etmeleri ve olanlardan dolayı Ermeni, Kildani-Suryani halklarıdan özür dilemeleri gerekir.

Bu ahlaki ve vicdani tutum, hiçbir politik kaygı, hesap güdülmeden, temiz ve yüreklice sergilenmelidir ve ola ki bu Türklere de örnek olur!

Ermenilerin, Kildani-Suryani halkların acısını paylaşmak, insanlık borcudur ve bu insani ve ahlaki davranış, onların acılarını az da olsa dindirecek, kardeşliğin ve barışın yeniden ve daha sağlam olarak yeşermesine kesinlikle güç verecektir.

ROJAN HAZIM

24 Nisan 2005